เรื่องทำใจให้เป็นกลาง อาจดูเหมือนพูดง่ายแต่ทำยาก เพราะแต่ละคนย่อมมีพื้นฐานที่ต่างกัน มีประสบการณ์การรับรู้ที่ต่างกัน และที่สำคัญ ทุกคนก็ยังอยู่ในกลุ่มผลประโยชน์ ไม่ในสถานการณ์ใดก็สถานการณ์หนึ่ง แต่มิได้หมายความว่าฝึกไม่ได้ ทุกอย่างอยู่ที่ใจ หากเราควบคุมจิตใจตนเองได้ก็นับได้ว่าชนะไปมากกว่าครึ่ง และนี่คือเคล็ดลับ 5 ประการ ที่จะฝึกทำใจให้เป็นกลาง…
1. อย่ามองตัวเองเป็นศูนย์กลาง
นี่คือเคล็ดลับสำคัญที่สุด เพราะถ้ามองปัญหาต่าง ๆ จากมุมมองฝ่ายเดียว ใจย่อมไม่เป็นกลาง เพราะเราจะไม่มอง ไม่พยายามเข้าใจเงื่อนไขหรือสภาพแวดล้อมที่เป็นข้อจำกัดของผู้อื่น
2. เอาใจเขามาใส่ใจเรา
เพื่อให้เรามองเห็นภาพแบบองค์รวม ต้องเอาใจเขามาใส่ใจเราด้วย ความหมายก็คือ ต้องลองคิดดูว่าถ้าเราเป็นเขา อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบเขา มีข้อจำกัดแบบเขา เราจะคิดตัดสินใจเช่นไร
3. มองอย่างเจาะลึกหลายชั้น อย่าเอาอาการมาเป็นสาเหตุ
บ่อยครั้งที่ปัญหาความขัดแย้งไม่อาจแก้ไขได้ เพราะมองตื้นเขินเกินไป เอาอาการมาเป็นสาเหตุ จึงควรมองอย่างเจาะลึกเพื่อค้นหาเหตุที่แท้จริง จะได้แก้ไขตรงจุด ถูกประเด็น
4. มองไปที่อนาคตเพื่อ “อยู่” ไม่ใช่ “แยก”
เพราะการมองเช่นนี้เพื่อให้ทุกฝ่ายยังคงดำรงอยู่ได้ มิใช่แก้ไขเพื่อให้ต้องตายกันไปข้างใดข้างหนึ่ง เป็นการมองทางออกในทัศนคติที่เป็นบวกต่อทุกฝ่าย
5. หาทางออกว่าจะทำอย่างไรให้ “อยู่ร่วมกัน” ต่อไปได้
การมีทัศนคติที่เป็นบวกยังไม่ใช่ขั้นตอนสุดท้าย แต่ต้องหาข้อสรุปในทางเทคนิคหรือวิธีการที่สอดรับกับ “ใจที่เป็นกลาง” ด้วย ความล้มเหลวในการแก้ไขปัญหาบ่อยครั้งก็มาพลาดท่าตรงนี้เอง เพราะผู้รับช่วงต่อใจยังไม่เป็นกลางพอ ยังคิดแบ่งพรรคแบ่งพวก เจ้าโกรธเจ้าแค้น…
เพิ่มเติม :
คำว่า “เป็นกลาง”เป็นสภาวธรรมท่มีนัยทางทิฏฐิ(แนวความคิด)ขึ้น 2 ฝ่าย เช่น การทรมานตนเองด้วยความโง่เขลา และ การเสพกามคุณอย่างสุดโต่ง
คำว่าเป็นกลางจึงเกิดขึ้น คือ “สัมมาทิฏฐิ”(ทางสายกลาง)ซึ่งเป็นทางออกจากความผิดพลาดทั้งสองทางข้างต้น อันเป็นหลักการของ”อริยสัจ”ดังเป็นที่ทราบกันทั่วไปในหมู่ชาวพุทธการทำ “ใจให้เป็นกลาง”ซึ่งเกิดขึ้นก่อนทำวาจาและกายให้เป็นกลางควรมองที่หลักการของอริยสัจประกอบเช่นกันว่า ที่ไหนเป็นที่เกิดและที่ตั้งอยู่ของปัญหา ให้ไป “ละหรือดับ”ในที่นั้น
“การละ”ก็คือการประสานประโยชน์กันเพื่อสลายความขัดแย้งให้หมดไป
“การดับ”ก็คือการเลิกยุติความต้องการเสียทั้งสองฝ่ายเสมือนไม่มีประเด็นความขัดแย้งอะไรเกิดขึ้นมาก่อนเลย เพราะไม่มีความต้องการนั้นๆแล้วดังหลักการปฏิบัติธรรมทว่า
“….วิบากต้องละ(ปล่อยวาง)ตัณหาต้องดับเสียให้สิ้น…..”
จริงนะ สันติภาพในโลกนี้จะมีเพียง 2 ลักษณะเท่านั้น คือ
1 สันติภาพที่เกิดจาก “การประสาน”(ละ)ประโยชน์ซึ่งกันและกัน
2 สันติภาพท่เกิดจาก”การยุติ”(ดับ)ผลประโยชน์จากกันและกัน
ความเป็นกลางใดๆทางใจ วาจา หรือ กาย จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อทุกๆฝ่ายเห็นชัดตรงกัน(เสมอกัน)ว่า สิ่งใดควรประสานกัน(ละ) สิ่งใดควรหยุด(ดับ) ดังที่พระศาสดาทรงเตือนเราเสมอว่า เมื่อบุคคลจะมีวิวาทะก็เพราะศีลและทิฏฐิไม่เสมอกันจริงไหมว่า ความเป็นกลางจะ “ตั้งมั่น”อยู่บนศีลและทิฏฐิ(แนวความคิด)ที่เสมอกันถ้าจะถามว่า แล้วจะทำอย่างไรจะให้ทุกๆฝ่ายมีศีลและทิฏฐิเสมอกันละพระศาสดาทรงเน้นแสดงครั้งแล้วครั้งเล่ามิใช่หรือว่า “….ศึกษาเรื่องความทุกข์ทั้ง 11 อาการให้แจ่มชัด… แล้วความเป็นกลางจะเกิดขึ้นได้จริงกับทุกๆคน เรียกให้ทุกคนมาพิสูจน์ได้ ในทุกกาลเวลาเพราะว่า “….นอกจากทุกข์แล้ว ชีวิตนี้ไม่มีอะไรปรากฏอยู่เลย…”
ภิกษุณีท่านหนึ่งกล่าวไว้ตั้งแต่สมัยพุทธกาลผู้เห็นทุกข์จริงๆย่อมเกิดเมตตาธรรม เมตตาธรรมนั้นแหละจะคำชูโลกไว้แล้วเรามาจัดระเบียบความทุกข์ให้เป็นระบบแล้วหาทางแก้ไข(ละหรือดับ) หรือว่า เราจะมาจัดความทุกข์ให้กระเจิดกระเจิงไร้ระเบียบจนหาทางแก้ไขได้ยาก ผู้เป็นกลางหรือเดินทางสายกลางย่อมตอบคำถามนี้ได้ จริงไหม
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น